Fiat Uno I – czy to już klasyk?
Jest wiele samochodów, które rozbudzają emocje, czy to swoim zaawansowaniem technicznym, czy to wyglądem. To właśnie takie pojazdy przechodzą do historii i stają się godne miana klasyków.
Czy są to jednak jedyne kryteria kultowości i klasyczności? Często zwykłe z pozoru auto ma w sobie to coś, co sprawia, że staje się godne miana klasyka.
Czy tak właśnie jest z Fiatem Uno?
Przebój z Italii
Moim zdaniem tak. Uno pierwszej generacji zostało zaprojektowane przez studio Giugiaro i zaprezentowane w styczniu 1983r. na Przylądku Canaveral na Florydzie. Dopiero rok później trafiło na europejski rynek. Oferowany w dwóch wersjach – 3 i 5 drzwiowej, z miejsca stał się hitem i zmotoryzował kilka europejskich państw. Również w Polsce było to auto bardzo popularne, chociaż bardziej dotyczy to jego drugiej generacji (lub tzw. faceliftingu) produkowanej od 1989r.
Wróćmy jednak do pierwszego modelu. Dlaczego miałby on być klasykiem? Czy jest to zwykły hatchback, czy może jednak już coś więcej?
Po pierwsze dziś już bardzo trudno spotkać Uno pierwszej generacji na ulicy. Pomimo, że w latach 1983-1989 wyprodukowana kilka milionów sztuk tego modelu, to do dziś przetrwało bardzo niewiele egzemplarzy, do czego przyczyniło się między innymi niestety kiepskie zabezpieczenie antykorozyjne.
Po drugie – silniki. Wprawdzie do 1985r. Uno nie miało prawie żadnego silnika skonstruowanego z myślą o nim, wersje 45, 55 i 70 posiadały jednostki z fiatów 127/128 jednak były również i rodzynki takie jak diesel 1301, który powstał przez przerobienie silnika benzynowego na zasilanie olejem napędowym.
Turbo – włoski ogień
Drugim rodzynkiem była topowa jednostka stosowana w Uno – silnik 1.3 ze sprężarką, który osiągał moc 106KM i moment 146Nm co pozwalało na osiąganie prędkości 100km w ok. 8s. Nawet dziś jest to dobry wynik jak na auto z tak małym silnikiem, natomiast w latach 80” był to prawdziwy hot-hatch.
Między innymi dzięki znakomitym osiągom wersja Uno Turbo najszybciej osiągnęła w pewnych kręgach status klasyka, jednak również odważna, agresywna stylizacja przyczyniła się do takiego stanu. Do tego dochodzi też spora podatność silnika na modyfikacje, co często było wykorzystywane przez startujących np. w wyścigach górskich.
Zwyczajny – niezwyczajny
Jak już wspomniałem, dziś na ulicach spotykamy głównie Uno II generacji. Starsze egzemplarze są już rzadkością, nawet w ogłoszeniach trudno je znaleźć, a warto szukać. Ceny spadły obecnie do tak niskiego poziomu, ze mogą już tylko się podnieść. Na razie Uno nie osiągnęło jeszcze takiego statusu jaki mają najstarsze Polonezy czy Fiaty 125, nie ma też takiej opinii jak np. Golf I/II czy Polo jednak w pełni zasługuje na to, by dołączyć do grona klasyków lat 80”. Mimo braku nowinek technicznych idealnie spełniał zadania do których został stworzony. Jak na tamte czasy Uno było również bardzo nowoczesne oraz udane designersko (uzyskano współczynnik oporu powietrza CX równy 0,34). Dziś zadbane egzemplarze cieszą oko i pozwalają powrócić choć na chwilę do klimatu lat 80, gdy samochody były proste i pozbawione sztucznych wspomagaczy (ABS, ESP itp.), a kierowca mógł czuć się prawdziwie wolny.
Fiat Uno był moim pierwszym samochodem i darzę go ogromnym sentymentem. Faktycznie nie dość, że był całkiem funkcjonalny, to jeszcze lekki, całkiem szybki (miałem polifta 1.4 70KM) i palił mało. Marzyła mi się wersja Turbo, która po liftingu miała 1.4 ze sprężarką. Parametry raczej podobne do 1.3
Niestety blacharka była największą wadą tego modelu. Nadkola i progi gniły w oczach. Poprawioną ją dopiero po wprowadzeniu wersji FIRE, z silnikami na bezpośrednim wtrysku.
Tak dla sprostowania, to FIRE owszem, był na wtrysku, ale nie bezpośrednim 😉
W uno (przynajmniej 1.0 FIRE) był wtrysk jednopunktowy.